Al mijn keramiek maak ik intuïtief zonder schets of plan vooraf maar wel precies zoals ik het mooi vind. Veelal in organische vormen, vertrouwend op het proces. De objecten bouw ik op uit rolletjes klei, de oudste techniek van kleibewerking die even arbeidsintensief als langzaam is. Een verstild proces waarin voor mij persoonlijk alles samenkomt dat goed voor me is.

Mijn werk laat ik bewust eenvoudig en ongeglazuurd. Niet alleen omdat glazuur vaak giftig is, maar het is ook de puurheid van de vorm en de textuur van het ruwe materiaal die ik zo mooi vind. Voor mij wint imperfecte eenvoud het dan ook altijd van het ingewikkelde of drukke, hoe knap iets ook gemaakt is. Basic en tijdloos, daar hou ik van.

Handwerk en imperfectie gaan hand in hand. Hoe imperfecter iets is, hoe meer karakter het krijgt. Zeker met keramiek blijft het spannend hoe je werk uit de oven komt. Soms ontstaan tijdens het bakken kleine barstjes of smelt de klei net wat te veel waardoor een vaas uit balans raakt en valt. Als dat gebeurt, probeer ik zo snel mogelijk het positieve ervan in te zien. Iedere keer leer ik er weer van.

Bovendien ga ik nog meer van het werk houden als het een barstje of een vlekje heeft, zo werkt dat kennelijk bij mij. Het duurt soms even maar uiteindelijk geeft ieder vlekje of ruw plekje mij een soort gevoel van overwinning. Een heel blij en bevrijdend gevoel dat ik mijn perfectiedemonen eindelijk de baas ben. Ik vind het werk dan oprecht mooier, misschien wel door dat gevoel dat ’t me geeft.

De Japanse filosofie ‘wabi sabi’ heeft mij daar voor een belangrijk deel in geïnspireerd. Dat bracht me ertoe om volgens de Japanse traditie ‘kintsugi’ kleine barstjes met goudlijm te gaan repareren zodat ze nog nadrukkelijker gezien mogen worden. Dankzij de imperfecties wordt de bezieling die ik in elk werk leg voelbaar denk ik. Althans zo werkt dat voor mij, ik hoop ook voor anderen die mijn werk zien.