Dik (1975) is een Nederlandse portretfotograaf die sinds 15 jaren actief is met portretten.
Hij danst op het vlak tussen krachtige zwart-wit beelden die hij filmisch neerzet en de breekbaarheid van de personen.
Hij schiet veel PR series van CEO’s, Artiesten en legt teams van Nederlandse bedrijven vast op zij neigen zwart-wit manier.

Wat vele mensen niet weten is dat deze fotograaf vanaf zijn kinderjaren objecten verzameld vanaf omgeploegde weilanden, stranden en
antiekwinkels. Deze combineert hij met bloemen en fraaie textielsoorten tot stillevens met een verhaal. Ofwel niet enkel mooie plaatjes, maar beelden met inhoud.

Corona bracht hem op het idee om de breekbaarheid en kwetsbaarheid van de mens vast te zetten in een serie stille beelden waarin de een plant, dominant mag zijn en de mens, het object in dit geval een vaasje, secundair en mogelijk met schaamte. De planten met het grote blad plukt hij, fietsende naar zijn studio in Amstelhoek.