Architectuur stelde me in staat om op grote schaal na te denken over ontwerp en ruimte. Om te visualiseren en te plannen hoe een gebouw of een lay-out zou functioneren op zichzelf, en in relatie tot hun omgeving. Ontwerpen gaf me wat creatieve vrijheden, maar ik voelde me belemmerd door de technische kant van mijn werk.
Toen kochten mijn partner en ik ons eerste huis en begonnen we te renoveren. Mijn innerlijke craftaholic genoot van de kans om haar handen weer vuil te maken. Met gereedschap en kwasten, verf, pleister en voegmiddel, om te kneden en te repareren en van oud naar nieuw te creëren.
Terwijl we werkten, vond ik mezelf geïnspireerd door de ruwe, natuurlijke texturen. De glans van glanzende verven en tegels. En de lichte, korrelige textuur van beton, pleisterwerk en specie. Stap voor stap begon ons huis als een thuis te voelen.
Onze witte muren waren verre van saai, ze voelden weids en open aan. Het interieur was donker, met accenten die me rustig en in controle deden voelen. Maar er ontbrak iets. Textuur. Persoonlijkheid.
Ik miste kunst.
Ik zocht en zocht naar kunst die bij onze visie paste. Minimalistische aanpak, met een maximale indruk. Prikkelende texturen. Verrukkelijke gebaren. Heerlijke diepte en dynamiek. Ik kon het niet vinden. Dus, creëerde ik het.