Voordat Gertruud beeldhouwen ontdekte, was ze vooral als schilder aan het werk. Door haar zoektocht naar verandering en verdieping, haar eigen werkwijze en het gebruik van andere materialen, voelde zij zich steeds meer beeldhouwer.

Nu maakt ze sculpturen uit oude bouwmaterialen uit haar huis in Utrecht. Dit pand uit 1800 is haar inspiratiebron. Ze brengt oud en nieuw, formeel en informeel, robuust en kwetsbaar, zichtbaar en onzichtbaar samen.

Door nieuwe materialen aan haar sculpturen toe te voegen zoals beton, gips, siliconenrubber, kunsthars, verf en tape, ontstaan nieuwe verbindingen en zoekt ze naar de mogelijkheid om het heden en het verleden, geschiedenis en herinneringen zichtbaar te maken en een eigen verhaal te geven. Haar werk gaat over vergankelijkheid, maar ook over de schoonheid daarvan.

Gertruud werkt met materialen die al een heel leven achter de rug hebben. Ze ziet mogelijkheden in materialen die hun kracht hebben verloren, die aan het einde van hun leven zijn. Het kunnen ook onzichtbare materialen zijn die in het huis verborgen zitten. Door materialen uit de constructie van het huis te halen en ze op eigen wijze onderling te combineren, al dan niet door nieuwe materialen toe te voegen, schrijft ze met haar sculpturen gelaagde, nieuwe, eigentijdse verhalen.

Het verzamelen van het materiaal en de fysieke manier van werken is voor Gertruud belangrijk tijdens het ontstaansproces. Ze zoekt altijd naar eenvoud en wil de essentie van het materiaal zichtbaar maken of blootleggen. Gertruud schept beelden in de meest pure vorm.